Beelddenkers denken driedimensionaal.

Huh? Ja! Zij kunnen dingen van meerdere kanten bekijken en doen dat ook voortdurend, ze zijn zich hier niet van bewust. Dat gebeurt bijvoorbeeld ook met letters. Een b is een streepje met een bolletje er aan. Dat is de p ook en de d en de q … voor een beelddenker zijn dat dus dezelfde ‘letters’… niet zo handig als je dingen leest. Daarnaast hebben letters niet perse een vaste plek, dus woorden als bijvoorbeeld ‘bord’ en ‘brood’ kunnen voor een beelddenker ‘hetzelfde’ zijn.

Driedimensionaal denken is super handig als je een oplossing voor een probleem moet bedenken. Alleen liggen de bedachte oplossingen niet altijd voor de hand, waardoor ze niet altijd goed worden geïnterpreteerd en daardoor fout worden gerekend bij een toets. Met als gevolg een laag /lager cijfer. Maar als je navraagt hoe het kind tot deze oplossing is gekomen, kan het heel goed zijn dat de som die hij heeft opgelost wel degelijk goed was, alleen was dat niet de som die er werd gevraagd.

Een beelddenker legt heel snel verbanden (associeert).

Staat er het woord ‘vader’ dan kan hij heel goed ‘papa’ zeggen. Als hij ‘vader’ leest, ziet hij een beeld van zijn vader in zijn hoofd, daar zegt hij doorgaans ‘papa’ tegen, dus dat is wat hij uitspreekt.

Een beelddenker beleeft de wereld,

hij is er onderdeel van. Hij ruikt, voelt, ziet en hoort de wereld. Iemand die in woorden denkt beziet de wereld meer van een afstand.

Een beelddenker lijkt vaak een dromer,

maar in werkelijkheid vertaalt hij waarschijnlijk wat de leraar of lerares vertelt in beelden in zijn hoofd. Op die manier kan hij het verhaal onthouden.

Je kunt je voorstellen dat niet iedere les, of ieder onderwerp zich even goed leent voor een boeiend verhaal in je hoofd, dus afdwalen in je eigen wereld is soms ook aantrekkelijker 😉.